Als ik de berichtgeving volg over de maatregelen die door de veiligheidsraad worden aanbevolen dan merk ik op dat “de mens” soms toch wel merkwaardig reageert.
Het eerste wat opvalt is dat als de regering zegt “Het mag om…” (vul zelf maar in) dit bij veel mensen het idee opwekt dat het ook ineens veilig is om te doen. Alsof men dan ineens beschikt over een onzichtbaar harnas dat ons tegen virussen beschermt.
Dan heb je een tweede groep mensen die goed zijn in het uitdenken van de rampscenario’s die ons nu te wachten staan.
Laat ik als voorbeeld het besluit van deze week nemen waarbij het nu toegestaan is om, onder strikte voorwaarden, een bezoek te brengen aan iemand in het verzorgingstehuis.
De kranten en het internet stonden onmiddellijk vol over het onverantwoorde van deze maatregel. Alsof we nu ineens met zijn allen op de koffie gaan bij Nonkel Willy, want anders zitten we toch maar “in ons kot”.
Het doel van deze maatregel zou ook het volgende kunnen zijn:
Een directie van een verzorgingstehuis zal er alles aan doen om te zorgen dat er geen besmettingen gebeuren. Men zal dus al niet laks omspringen met deze versoepeling.
Stel u voor dat uw vader of moeder op sterven ligt in een verzorgingstehuis. Wilt u hem/haar dan de laatste uren in eenzaamheid laten doorbrengen?
Ik laat ieder uiteraard zijn vrije keuze, maar nu heeft de directie van een tehuis tenminste een wettelijke basis om in zo’n geval een uitzondering toe te laten en dit op een zo veilig mogelijke manier te laten verlopen.
(Ondertussen werd deze maatregel weer ingetrokken onder druk van de publieke opinie. Een gemiste kans, want eventueel door de grenzen meer specifiek te bepalen en een duidelijke communicatie hieromtrent te organiseren, had dit ook kunnen worden opgelost en wellicht een beter resultaat opgeleverd hebben)
Dit voorbeeld om aan te tonen waar het in werkelijkheid over gaat en wat u wellicht op uw bedrijf ook herkent:
Er zijn 2 factoren die belangrijk zijn in een dergelijk proces: Grenzen stellen & Communicatie.
Een voorwaarde voor het stellen van grenzen is dat ze duidelijk zijn en niet voor interpretatie vatbaar. Inventief als we zijn gaan we immers toch proberen om er de kantjes af te lopen en een reden te zoeken waarom net wij precies de uitzondering op de regel mogen zijn.
Bijkomende voorwaarde voor een grens is dat men ook het nut inziet van de grens. Dus geen “Waarom? Daarom! verhaal” maar een goed onderbouwde reden waarom de grens gesteld wordt.
Zo kom ik naadloos bij het 2de element: de communicatie.
Een regel kan goed zijn en doordacht, maar als hij niet op de juiste manier gecommuniceerd wordt dan is het eigen aan de mens om er een persoonlijke interpretatie aan te geven.
Zorg er dus voor dat u bij het communiceren van regels aftoetst of de boodschap ook overgekomen is zoals u ze bedoelde.
Hebt u voorbeelden van regels die goed aanvaard werden of net niet?
Maak een vrijblijvende afspraak om te bekijken hoe Typica u kan helpen met het bepalen van regels en de communicatie hierover.
